Disidentski filmovi i u Prvome i u Trećemu svijetu bave se istraživanjem širokog spektra alternativnih estetika. On obuhvaća filmove i videa koji zaobilaze formalne konvencije dramskog realizma i umjesto njih koriste moduse i strategije kao što su karnevalesknost, antropofagičnost, magični realizam, refleksivni modernizam, i rezistentni postmodernizam. Ove alternativne estetike često vuku korijene iz ne-realističkih, često ne-zapadnih ili para-zapadnih kulturnih tradicija u kojima su zastupljeni drugi historijski ritmovi, druge narativne strukture, druga viđenja tijela, seksualnosti, duhovnosti, i života u zajednici. Post-trećesvjetaši (Post-Third Worldists), oni propituju nacionalističke diskurse kroz rešetku klasnih, rodnih, spolnih i dijasporičkih identiteta. Mnogi ugrađuju paramoderne tradicije u očito modernizirajuće ili postmodernizirajuće estetike čime problematiziraju olake dihotomije kao što je tradicionalno/ moderno, realističko/modernističko, moderno/ postmoderno.
Projiciranje kulturnih praksi Trećega svijeta kao nedirnutih avangardnim modernizmom ili masovno posredovanim postmodernizmom, smatramo, često je subliminalno preklopljeno s vizijom Trećega svijeta kao “nerazvijenog” ili “u razvoju”, kao da on živi u drugoj vremenskoj zoni odvojenoj od globalnog sustava u kasnom kapitalizmu. Poput sociologije “modernizacije” i ekonomike “razvoja” estetika modernizma (i postmodernizma) često prešutno podrazumijeva telos prema kojem, pretpostavlja se, evoluiraju kulturne prakse Trećega svijeta. Čak je i ozbiljan teoretičar kulture poput Frederica Jamesona u radovima o književnosti i filmu Trećega svijeta sklon podcijeniti radikalnu reviziju estetike što je izvode dijasporički i umjetnici Trećega svijeta. Iako je (na sreću) nekonzistentan po ovom pitanju, čini se da Jameson u trenutcima nepažnje miješa pojmove političke ekonomije (gdje Treći svijet smješta u okvir manje razvijenog, manje modernog) i one estetičke i kulturalne periodizacije (gdje ga smješta u “predmodernu” ili “predpostmodernu” prošlost). Rezidualni ekonomizam ili “stadijizam”, obično nezamisliv misliocu kao što je Jameson, ovdje vodi do izjednačavanja kapitalističkog- postmodernističkog i predkapitalističkogpredmodernističkog, kao kada govori o “zakašnjelom nastanku određene vrste modernizma za vrijeme modernizacije Trećega svijeta, u trenutku kad takozvane napredne zemlje tonu u punu postmodernost.” Drugdje se uz određenu ironijsku distancu prisjeća stare fantazije ljevičara prvoga svijeta sadržanoj u “nadi, tada zvanoj trećesvjetaštvo, da će predkapitalistička društva što su tek relativno nedavno ušla u modernizaciju nekako biti u stanju preskočiti sve što je ograničavalo industrijski zapad u njegovom iskustvu kapitalizma.”